W program wbudowanych jest kilkanaście gotowych filtrów, dodatkowe znaleźć można w sieci. Ich instalacja ogranicza się do skopiowania plików o rozszerzeniu .vdf (VirtualDubs Filter) do katalogu Plugins; od tego momentu dostępne są w programie.
Po wybraniu tej opcji, ukazuje się okno z kilkoma przyciskami:
Otwiera się nowe okienko z listą dostępnych w programie filtrów. Te wbudowane oznaczone są jako [internal], natomiast zewnętrzne opatrzone są notką o ich autorze. Przycisk Load służy do ładowania zewnętrznych filtrów nie zainstalowanych w programie.
Pod listą znajduje się obszar gdzie wyświetlane są podstawowe informacje o filtrze - przeznaczenie, sposób działania, rodzaj optymalizacji (zazwyczaj tylko MMX) i inne. Większość filtrów po wybraniu wyświetla dodatkowe okno konfiguracyjne, dające możliwość regulacji ich działania.
Podczas używania przycisków wszystkie zmiany widoczne będą na ekranie podglądu. Wartości cięcia podawane są w pikselach.
Przydaje się, gdy film ma fps większe niż 25, wówczas pozwala to na zmniejszenie jego rozmiaru. Odwrotna zmiana (z wartości mniejszej na większą) nie żadnego sensu.Zmiana frame rate powoduje desynchronizację strumieni audio i wideo.
Opcja ta synchronizuje, ścieżki audio i wideo (oczywiście tyko wtedy, gdy nie są zsynchronizowane).
Funkcja ta pozwala usuwać wybrane klatki ze strumienia wideo, zostawiając na przykład tylko co trzecią czy siódmą, przy czym strumień dźwięku nie ulega zniekształceniu i odtwarzany jest prawidłowo. W ramce dostępne są następujące opcje:
Proces ten jest związany z kodowaniem obrazu w systemie NTSC. Nie będę więc go opisywał, jak i funkcji dotyczących tego zagadnienie w VirtualDub'ie, bo w Polsce nie występuje ten system w żadnej formie.
Po jej wybraniu ukazuje się okienko z dwoma ramkami:
W pierwszym wypadku dostępne są tryby:
W przypadku pliku wyjściowego występuje jeszcze jeden tryb:
32-bitowy, czyli TrueColor z dodatkowymi ośmioma bitami na kanał alpha (tzw. przezroczystość), to już chyba kilka miliardów...
Domyślnie dla obu strumieni wybrany jest 24-bitowy kolor i takie właśnie ustawienie jest dziś najczęściej wykorzystywane np. przy kompresji MPEG1 do DivX'a. Większość kodeków posiada jednak różne ograniczenia palety barw, akceptując tylko wybrane wartości, w szczególności dotyczy to starszych formatów.
Po jej wybraniu ukazuje się okienko, w którym zasadniczą część zajmuje lista kodeków dostępnych (zainstalowanych) w systemie.
Po prawej stronie znajduje się pole z informacjami o kodeku, jest tam m.in. nazwa biblioteki (Driver name) zainstalowanej w systemie, a w polu Format restrictions najważniejsze ograniczenia jakie narzuca format (najczęściej dokładny opis tych ograniczeń znajduje się dopiero w specyfikacji kodeka dostępnej na stronie producenta; rzadko dostarczana jest z nim dokumentacja, wyjątek stanowią te najnowsze np. DivX i profesjonalne).
W zależności od wybranego kodeka niektóre przyciski poniżej pozostają aktywne lub też nie.
Najprostsze mają zazwyczaj uaktywniony suwak Quality, służący do regulacji jakości obrazu (oczywiście lepsza jakość narzuca wyższe wymagania i większy rozmiar pliku) oraz następujące przyciski:
Bardziej zawansowane kodeki mają uaktywniony przycisk Configure dający dodatkowe opcje. Najbardziej zawansowane i profesjonalne kodeki (np. DivX 5) konfiguruje się tylko pod tym przyciskiem.
Praktycznie w przypadku każdego kodeka dostępny jest przycisk About, wyświetlający najważniejsze informacje o kodeku - jego pełną nazwę, wersję, producenta itp. W niektórych przypadkach np. kodeki PICVideo informacje tam zawarte będą identyczne jak pod przyciskiem Configure.
Pozwala użytkownikowi z góry (od samego początku) zdefiniować, na którym fragmencie materiału będzie on pracował. Na ekranach podglądu widoczny będzie co prawda cały materiał, ale po wprowadzeniu pożądanych ustawień (kodowania, użycia filtrów itd.) i przystąpienia do procesu, w pliku wyjściowym zapisany zostanie tylko wybrany wcześniej przez nas fragment (oczywiście z wprowadzonymi już wszelkimi zmianami). Narzędzie ta działa również w trybie podglądu (Preview).
Po jego wybraniu otworzy się okno z następującymi ustawieniami:
Uwaga! Granicę tą nie określa się od początku materiału, tylko od jego końca. Na przykład, jeżeli mamy klip o długości 100 klatek i chcemy zachować fragment od klatki 10 do 70 to w polu Start offset podajemy wartość 10 natomiast w polu End offset wartość 30 (100-70=30).
Osobiście uważam, że lepszy byłby sposób ustawienia granicy końcowej również w stosunku do początku klipu, żądaną wartość łatwo byłoby wówczas odczytać z pola Frame indicator, tak obsługa tej funkcji wymaga użycia kalkulatora.
Jeszcze jeden przykład. Jeżeli w klipie od długości 100 klatek będziemy chcieli zaznaczyć fragment od 10 klatki, trwający kolejnych 50 klatek, to w polu Length należy podać po prostu wartość 50.
Pola Start/End offset oraz Lenght są ze sobą "powiązane" i zmiana wartości w jednym polu spowoduje automatyczne przeliczeni i zmianę wartości w polu drugim. Również wpisanie wartości tylko w pola Start offset i End offset lub Start offset i Lenght spowoduje autoupełnienie wartości w polu trzecim, co z pewnością bardzo poprawia wygodę użytkowania programu.
Wartości możemy podawać w dwóch jednostkach:
W okienku dostępne są jeszcze dwie opcje:
Wyłączenie tej opcji spowoduje, że początek strumienia dźwięku zostanie ustawiony na początku klipu (chodzi o materiał wejściowy), a nie w punkcie Start offset. Efektem tego będzie opóźnienie strumienia wideo w stosunku do strumienia audio o wartość z pola Start offset (w milisekundach).
Przydaje się, gdy strumień audio jest dłuższy od strumienia wideo. Większość odtwarzaczy radzi sobie co prawda z taką sytuacją, przez wyświetlanie ostatniej klatki wideo, tak długo aż nie skończy się strumień audio. Jeżeli jednak, dźwięk jest już bardzo cichy (lub strumień audio jest w ogóle pusty) mija się to z celem, a efekt nie wygląda najlepiej... wówczas warto użyć tej opcji.